Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/398

—   390   —

 — Chodźmy się przejść, tylko prędko, żeby nas nie dogonili.
 Park był zaludniony, zwrócili się więc w stronę przeciwną, ku zabudowaniom folwarcznym, byle dalej od ludzi. Zresztą i tam trafili zaraz na piękną w swym rodzaju drogę dojazdową, idącą w mokre łąki między dziką aleją z czarnej olszyny. Droga ta, zwana »groblą«, była zaniedbana po przeprowadzeniu nowej, wygodniejszej, przeto pusta i sprzyjająca samotnej przechadzce.
 Skoro tylko oddalili się od domów, Krystyna zapytała:
 — Kochasz jeszcze?
 — Powiedziałem: do śmierci. Jeszcze żyję.
 Tego było potrzeba na prawdziwe powitanie dnia drugiego w ich nowem życiu. Ale rozmowa spadła zaraz na niższe poziomy.
 — Dlaczego Hylzen taki nadąsany? — zapytał po chwili Kazimierz.
 — Bo wybrał się właśnie dzisiaj z prośbą o moją rękę.
 — Więc powiedziałaś... pani? — Cóż mogłam powiedzieć? Namyśl się... pan.
 — Przepraszam, jedyna moja! Pytam, czy oznajmiłaś mu o nas?
 — Miałam właśnie powiedzieć, kiedyś nadszedł.
 Ta wiadomość, połączona z uprzedniemi