Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/399

—   391   —

rozmyślaniami, przejęła Kazimierza jakimś przekornym chłodem. Więc Krystyna ominęła dobrowolnie okazyę wyjścia za »porządnego i bogatego człowieka«, jak radził Assernhof. Radowało go to zarazem i korciło.
 Milczał przydługo, aż Krystyna zapytała:
 — O czem mój pan myśli?
 — Prawda... myśli moje wszelkie należą do... ciebie. Jeszczem się do tego nie przyzwyczaił. — — A jeżeli myśli są płaskie, pospolite?
 — Chcę znać wszystkie, i moje też oddam bez wyboru.
 — Więc myślę, że lepiejby ten Hylzen był jakimś znajomym bez pretensyi... bogatym wujaszkiem, któryby pożyczył pieniędzy na ratowanie Auszry.
 Krystyna spoważniała znacznie.
 — Na ratowanie? więc już wiesz?
 — O czem?
 — O stanie mego majątku?
 — Przed oceną lasu dokładnie wiedzieć nie mogę, ale mówili mi różni.
 — Ach, tak...?
 Teraz ona zamilkła na długą chwilę, a potem z pewnym przymusem wróciła do rozmowy:
 — Miałam też dzisiaj nieznośną przeprawę z panem Chmarą.
 — I o tem mi już mówiono.