Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/406

—   398   —

 — Muszę przyznać, że Jurko był pierwszy, który mnie odgadł — potwierdził Kazimierz.
 Lejtan przyglądał się parze narzeczonych ze smakowitem upodobaniem.
 — Ot, kiedy żenić się, tak już takim panom...
 Wytrzymali pochwałę, nie mrużąc oczu. Zapytała Krystyna:
 — A wy, Jurku, nie żeniliście się podobno nigdy?
 — Co mnie żenić się było, jasna grabini? Knieja mnie żona, a kochanka fajka. Piętnaście lat miawszy, wzięli na psiarka do pałacu, a tak już od tej pory po świecie ochotnikiem chodzę.
 — Dobrze wam z tem?
 — Wiadomo, póki te nogi niosą, idziesz, panieńku ty mój, kraj znający, a taki jeszcze nie ze wszystkiem. Gdzie dalej, gdzie kilka lat nie byłeś, patrzysz: jezioro mniejsze — podeschło, znaczy. Dawajże po brzegach szukać bekasów — i najdujesz. Trafisz znowu do wioski znajomej — nową chatę pobudowali. Znałeś dziecko przy ziemi, aż widzisz, chłop wielki, wąsy nastawiwszy, z siekierą do lasu idzie. A gdzie starego kuma na mogiłki ponieśli — i śladu niema. Świat piękny, panieńku ty mój, nowy ciągle i piękny.
 — I myślicie, że zmienia się ciągle na le-