Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/407

—   399   —

pszy? — rzekł Rokszycki, zaciekawiony przez filozofię starego strzelca.
 — Żeb’ taki i pozostał, dobry będzie. Krzyczeli ludzie jacyś tamtego roku: źle na święcie. Nieprawda. Miej tylko nogi i ręce zdrowe, a w sobie duszę, Bogu śpiewającą, tak i nie poczujesz, że życie złe. Skręcił mnie kiedyś Czarny na tokach głuszców, że dwa miesiące grzbietu rozprostować nie mogłem, to ja się tak modlił, bokiem leżący: Zegnij mnie, Panie Boże, w kruk, jeżeli taka już święta wola Twoja, ale pozwól choć nogami tę ziemię zamiatać i uszami słuchać, co las mówi, i oczami skowronka w niebie dogonić, a już ja tobie mój rożek, srebrem okuty, po księciu Hieronimie na obraz Matki Twojej w Ostrejbramie zawieszę. Tak i udał się handel święty: rożek tam wisi, a Jurko nogami po ziemi chodzi, chodzi nieustający.
 — Mówiono mi, żeście całą Litwę schodzili piechotą? A wyszliście też kiedy i poza granice?
 — I do Warszawy książęta wozili, i do Petersburga... I w Paryżu był.
 — W Paryżu?! Jakże się wam podobał?
 — Cóż... domy i domy, a miejscami śmierdzi.
 — Nie chcielibyście tam mieszkać?
 — Ot, gdzie nalazłeś, panieńku ty mój! U nas, jak słońce wstanie, tak już wiadomo — i dla mnie. Tam jego i nie podzielić między