Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/411

—   403   —

 — Zaręczeni są; to słyszałem.
 — Od nich samych?
 — Choćby i od nich.
 — Dlaczegóż nie gadasz, dobrodzieju mój?
 — No, nie prosili.
 — No... nie prosili, ale powiedzieli. My, jako krewni i przyjaciele, musimy trochę myśleć za nich, bo to młode waryaty...
 — Rób, jak chcesz, kochany. Mnie zdaje się, że oni sami sobie poradzą.
 — Tak się to mówi: sami poradzą! Ja już dawno radziłem Kaziowi... tylko w ostatnich dniach mało z nim rozmawiałem, bo ileż tu mieliśmy ważnych spraw innych! We wszystkiem, ile mogłem, czynny byłem sercem i ręką.
 — Ot, za serce to dziękuję, bracie Apolinary.
 Uścisnęli się krewni po raz setny.
 Do zupełnego rozpłynięcia się zjazdu w Wiszunach, codzień topniejącego, do ostatnich trzech gości przy stole oprócz domowników, dotrwał pan Apolinary, humorem i przemyślną wymową promienny. Podbijał wszystkie serca, zgarniał i prowadził nieznacznie do swoich celów.
 Gdy zabrakło Chmary do porozumiewania się na wyżynach myśli polskiej, Miłaknisów do polonizowania, Ciecierowicza do konferowania o szacownych starożytnościach, pozo-