Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/67

—   59   —

się wątpi, niż powiedzieć: wiem, gdy się nie wie.
 — Więc czegóż pan chce od tego rybaka?
 — Nic... chciałbym, żeby wiedział.
 — To może aluzya do uświadomienia ludu?
 — Poniekąd. Przyszło mi to na myśl, gdy obchodziłem pola wasze z ekonomem. Zaszedłem i do szkółki i do warsztatów tkackich, spotkałem dużo włościan rozmaitych wieków. Piękny i dobry lud. Zbudowany też byłem, ze wszędzie znać rękę pani, że wszędzie wspominają »naszą panienkę«.
 — Ach! ja sama chciałam panu to pokazać! — rzekła, rumieniąc się, Aldona.
 — Powrócimy tam razem jutro, jeżeli łaska. Chciałem nawet panią o parę rzeczy zapytać. Czy szkółka jest dworska, przez dwór wiszuński założona?
 — Założyłyśmy ją z matką bez niczyjej pomocy.
 — To jest zapewne i wykład języka polskiego?
 Aldona spojrzała ze zdziwieniem:
 — Niema, panie. Przecie tu lud czysto litewski...
 — Ale kultura płynie ze źródła czysto polskiego.
 — Powracamy do naszej pierwszej rozmowy. Widzę, że pan uparty, jak Litwin.