Strona:Józef Weyssenhoff - Unia.djvu/80

—   72   —

glądów ogólniejszych, Apolinary chciał się upewnić przynajmniej co do szczegółów.
 — Na twoją odpowiedzialność, bracie Hieronimie, przywożę Kazimierza do Chmary.
 — Jaź mam prawo wprowadzić dwóch gości. Taki już zwyczaj przyjęto u nas na zebraniach.
 — Ale tym razem goście z Korony.
 — Wszystko jedno — moi goście.
 Postać i ton pana Hieronima wzbudzały zaufanie, że działa pewnikiem i nie jest zdolny popełnić nieprzyzwoitości.
 — Czy dom Chmary familijny? Są i kobiety?
 — Jest sama, są dwie córki, i jest druga Chmarzyna, z domu Sołomerecka.
 — A to kto taki?
 — Bratowa. Piękna bardzo.
 — Nie zaszkodzi zobaczyć — rzekł pan Apolinary, zacierając ręce.
 Od strony stajni ukazał się starożytnego wzoru »szaraban«, zaprzężony w czwórkę koni. Okrążył wolno pół dziedzińca i stanął w pobliżu podjazdu pod cieniem wielkich kasztanów.
 Wkrótce ujrzano w głównych drzwiach dworu panie domowe, za niemi Kazimierza. Aldona była w płaszczu i kapeluszu, pani Budziszowa z odkrytą głową i w luźnych szatach codziennych.