Strona:Józef Weyssenhoff - W ogniu.djvu/101

—   97   —

 — Gadał, że miał zatarg z narodowcami.
 — Jaki zatarg?
 — W fabryce Baryczki. Podobno go nawet poturbowali.
 — Właśnie ogłosiłem bojkot fabryki Baryczki.
 — A to stara, porządna firma — odezwała się Ola głosem miększym.
 — To niech się solidaryzuje! — odfuknął Demel. — Niech mu tylko do głowy nie strzeli zamknąć budę, bo będzie źle!
 — A Leichtfeder i Sobirajer zamknęli?
 — Udowodnili rachunkami bankructwo. Wytłómaczyli się przed nami osobiście.
 Demel położył się znowu na kanapie i przymknął oczy. Ale po chwili znowu zapytał Oli:
 — Czy wzięli zaraz do składania?
 — Wezmą dopiero. Składają we dwóch artykuł o szpiclach narodowych.
 — Trzebaby raz jeszcze przekonać ustnie dozorcę warsztatów u Baryczki.
 A kto pójdzie?
 — Poszedłbym, ale nie spałem całą noc. Jestem miękki. Niech idzie Szmul Krótki. Albo lepiej Piętak. Zaraz im powiem.
 Demel już się wybierał, ale wstrzymała go towarzyszka.
 — Poczekaj. Ja spałam w nocy, ja pobiegnę. Obu widziałam przed chwilą.