Strona:Józef Weyssenhoff - W ogniu.djvu/102

—   98   —

 Znowu zniknęła Ola i drzwi zamknięto, jakby przechowywano skarby w tem ubogiem mieszkaniu. Po dziesięciu minutach powróciła.
 — Szmul powiedział, że sam nie pójdzie, tylko w kupie, bo słyszał, że wojsko jest przy fabryce. Szmul mówi, że ma dosyć jednej kuli w ramieniu...
 — Co za kula? kontuzya... A Piętak?
 — Piętak robi korektę, bo jeden, który umie. Ale pójdzie, jeżeli każesz.
 Demel zerwał się z kanapy i przeciągnął ramiona:
 — A no, to ja sam pójdę.
 Ola przypadła do niego z błyszczącemi oczyma:
 — Ze mną... prawda?
 Młodzieniec popatrzył bez rozrzewnienia, ale głęboko w oczy towarzyszki:
 — Chodź. — Ubierz się, jak przedwczoraj.
 W strojach zaszły zmiany. Ola wzięła chustę na głowę i garnek owinięty szmatą, niby żona robotnika, przychodząca z posiłkiem do męża. Demel poszedł do swego pokoju, włożył czapkę na głowę i obuł buty z cholewami. W cholewę wsunął ciężki jakiś przedmiot. Po starannem zamknięciu drzwi spotkali się oboje na korytarzu.
 Przypatryw ano im się ciekawie na schodach i na podwórzu, ale gdy wyszli na ulicę, nie odbijali już od szarego tłumu przechodniów. Jakiś robotnik z żoną dąży do fabryki lub z fabryki