Strona:Józef Weyssenhoff - W ogniu.djvu/103

—   99   —

na posiłek. Tylko poszukiwacz błysków duszy w oczach i ruchach ludzkich, artysta lub ajent policyi tajnej mógł dostrzedz w śpieszącej parze zapał i niepokój, zawieruchę idei w gorących, młodych mózgach.
 Szli milcząc przez ponure, nie całkiem zabudowane ulice, migając, jak cienie gęstsze, na brudnej szarzyźnie parkanów. Naraz zatrzymała się Ola i rozejrzała się po tonącej we mgle dzielnicy miasta:
 — Czy dobrze idziemy?
 — Jakto? — nie zrozumiał Demel. — Czy tędy droga? Wiesz przecie. Na prawo zaraz rogatka, a tam i fabryka Baryczki.
 — Prawda...
 — A dlaczego pytasz?
 — Nic... Tak mi strzeliło do głowy, czy do brze idziemy...
 Demel spojrzał przenikliwie na towarzyszkę:
 — Ola! Jeżeli ci słabo, to ruszaj do domu.
 Ola rzuciła nerwowo ramionami:
 — Mnie słabo?! Toś zgadł dopiero!
 — W chwili działania nie wolno wątpić o sprawie.
 — Wierzę w ciebie — rzekła gorąco dziewczyna.
 — To nie zawracaj głowy...
 Zbliżali się do fabryki, a na zamglonym dużym froncie gmachu ujrzeli najprzód dwie szty-