Strona:Józef Weyssenhoff - W ogniu.djvu/104

—   100   —

wne postacie, nieruchome, jak rzeźby, ale nie dla ozdoby tam postawione.
 — Strzegą wejścia — szepnął Demel, zatrzymując się.
 — Co robisz, Henryk?!... idźmy prosto do drzwi, bo się domyślą.
 — Racya.
 I skierowali się miernym krokiem między dwóch żołnierzy, stojących przy drzwiach na warcie.
 Gdy już dochodzili, oba szynele poruszyły się niby automatycznie, zagradzając drogę.
 — Stoj!
 Ola skurczyła się i owinęła chustą jak kobieta zziębnięta, ale zalotnie spojrzała ku żołnierzom.
 — Co to stoj, kiedy zimno. Już i tak spóźniłam się.
 Młody żołnierz otaksował spojrzeniem kobietę, nie znalazł w niej nic podejrzanego, owszem uśmiechnął się niedbale:
 — Nu prachadi.
 Ale dużo mniej podobała mu się twarz Demla.
 — A tiebie szto?
 — Idę do fabryki — odrzedł szorstko Demel.
 — Posmotrim kniżku — odrzekł żołnierz, ujm ując mocno przychodnia za ramię.
 Demel szarpnął się. W tej chwili ujęto go z obu stron i dano sygnał, na który zbliżył się stojący niedaleko rewirowy policyant.