Strona:Józef Weyssenhoff - W ogniu.djvu/123

—   119   —

polskiej i bardzo pięknie, ale gdy skończył, nie wywołał dyskusyi, gdyż towarzystwo zatopione było mniej retorycznie w troskę o chwili obecnej.
 — Co? jakich mamy mówców? — zwrócił się cicho Antoni Kostka do stryjecznego brata.
 — Tak, tak — godził się Władysław, choć zdawał się w cierpieniach wyczekiwać końca mowy.
 Budzisz zaś widocznie myślał samodzielnie. Mocno podniecony, pomrukiwał, a dłonią praworęczną wywijał to w prawo, to w lewo, to znowu chwytał się gwałtownie za podbródek. Mimikę jego takby można streścić:
 — Hm... więc ci mają, tamci nie mają... Źle, dobrodzieju mój. Czy jednym odebrać, czy dać drugim?...
 — Podziel że się, kolego, swemi myślami z towarzystwem — rzekł jadowicie Kotulski, sądząc, że w kłopot wprowadzi Budzisza.
 Nie obliczył, że trzeba było tego tylko pociągnięcia, aby kolega wypalił.
 — Cóż tedy pozostaje, dobrodzieje moi, jeżeli nie bronić się? Mordują tamci, to palić im w łeb jak psom!
 — Kiedy nasi broni nie mają — odezwał się Antoni Kostka.
 — To ich uzbroić, do kroćset! Od czegóż my jesteśmy?!
 — Aaa...