Strona:Józef Weyssenhoff - W ogniu.djvu/135

—   131   —

przybrał postać skostniałego potoku. Ulica, im dalej od śródmieścia, tem stawała się tragiczniejszą z powodu twarzy przechodniów. Jakieś oblicza nigdy nie widziane roiły się tego roku po Warszawie, ubraniem, ruchem i wyrazem przypominające dzieje znane dotąd tylko z obrazków. I ludzie spokojni, którzy mieszkali podówczas w mieście, a chcieli wiedzieć i widzieć, co się dzieje na ulicy, nauczyli się chodzić po niej specyalnie, ze zdwojoną przytomnością, jak się chodzi w lesie, wypatrując zwierza, lub w nocy przez okolice niepewne.
 — Jest jeszcze ciągle w powietrzu rewolucya — rzekł Kostka.
 — Jest, dobrodzieju mój, ale rychło przyjdzie epoka sprawiedliwości.
 — Trzeba jeszcze dużo pracować.
 — A trzeba, młodzieńcze!
 Setka nowych obrotów kół zmierzyła czas, toczący się z pożytkiem dla ogólnego dobra.
 — Czytał pan wczorajszy artykuł mego kuzyna Władysława, niby programowy?
 — Czytałem — odparł Budzisz zimno.
 — Wybiera się i on na posła, ale na tym koniku pewno nie dojedzie?
 — Wątpię.
 Pan Apolinary rzekł to z takim uśmiechem, jakby mandaty poselskie miał w kieszeni, a chodziło tylko o wpisanie nazwisk.