Strona:Józef Weyssenhoff - W ogniu.djvu/136

—   132   —

 — A co pan sądzi o samym artykule? — zapytał Kostka.
 — Niby... nasze hasła, a krytyka naszych działań. Co tam mówi o stawianiu żądań — wcale mnie nie przekonało.
 Antoni Kostka przypominał przez chwilę i wyrecytował cały ustęp z omawianego artykułu:
 — Aha... »Stawiając program, który zbyt obcesowo sięga po nasze cele, a pomija wszelkie interesy i korzyści tych, którzy na żądane reformy zezwolić mają, uniemożliwiamy im przyjęcie naszego programu«.
 — Świetną masz pan pamięć, panie Antoni!
 — Wszystko, co mam, jest na usługę publiczną.
 — Brawo! A co do pańskiego kuzyna... on nie jest na te czasy, on nie potrafi przerąbać się aż do celu.
 — On nawet nie odwykł jeszcze od programu, grasującego w naszej... powiedziałbym — rodzinie, to jest poprostu od skłonności do godzenia się z losem.
 — A! tegobym znowu nie powiedział. Polak szczery.
 — Ja też nie mówię inaczej. Tylko nie zupełnie zsolidaryzowany.
 Wjechali w ulicę zwaną »Piękna« przez jakiegoś dawniejszego satyryka.
 Od skweru na Mokotowskiej dało się sły-