Strona:Józef Weyssenhoff - W ogniu.djvu/152

—   148   —

Kostka poważnie, z ukłonami, aż dopóki »stara Strzecha« nie wyszła.
 Gdy zaś wyszła, zapanowała szczera wesołość oswobodzenia, do której i Heydenstein się przyłączył.
 — Paradny ten Tolo! — A na co to ona zbiera?
 — Czy ja wiem? Na jakichś tam połamańców, broń Boże nie politycznych. Ale musiałem babie plaster przyłożyć — co? Inaczejby mnie oszczekała bez pardonu.
 — Teraz już wiem — rzekła pani Hańska. — Jak będę miała jakąś karotę, najprzód się z panem pokłócę.
 — Dla pań, bez żadnej kłótni, cały mój pugilares! O — proszę brać.
 I dobył pugilaresu, wywrócił, okazując że nic w nim niema.
 Rozmowa by się rozigrała, gdyby grasującej gorączki politycznej nie oznajmił znowu sygnał telefonu.
 — Teraz to pewno do mnie — rzekł Kostka. — Pani daruje, że tak nadużywam jej adresu?
 — Proszę nie żartować — odpowiedziała pani Siecińska — bardzom rada, że się przysłużę sprawie.
 Kostka ledwo chwilę bawił przy telefonie i powrócił.
 — Muszę niestety pożegnać panie, bo przez