Strona:Józef Weyssenhoff - W ogniu.djvu/153

—   149   —

telefon nie chcą mi dawać szczegółowych wiadomości. Muszę też z kimś się zobaczyć.
 — Ach nie, panie! — zawołała pani Englert, odymając usta słodko nadąsane.
 — A jakżeż to urządzić?
 — Bardzo prosto — rzekła gospodyni domu — trzeba sprowadzić tego pana do mnie. Pewno jakiś miły człowiek?
 — A tak... Nie, to jakoś nie wypada... Chybaby go pani znała?
 — Któż to taki?
 — Apolinary Budzisz.
 — Budzisz? ten z hotelu Saskiego? Jakżeż! któżby go nie znał!
 — To mogę mu zaproponować przez telefon.
 — Doskonale! Wybornie! Cudownie! — ode zwały się wszystkie panie.
 Znowu Kostka poszedł do telefonu, a tymczasem pani Siecińska zwróciła się do Heydensteina:
 — Panie Leonie! Ja właściwie nie znam tego pana Budzisza. Więc może się obrazi?
 — Wątpię — odrzekł Heydenstein — wytłomaczymy to przez nagłą potrzebę publiczną.
 — Pan go zna?
 — Któżby go nie znał! — jak pani mówi. Ale ja znam go rzeczywiście.
 — Jaki to człowiek?
 — Ach... bardzo szczery człowiek, bardzo porządny.