Strona:Józef Weyssenhoff - W ogniu.djvu/183

—   179   —

winy, rozwinąwszy ostatni numer przyjaznej gazety, zawołał:
 — A to co?! Mowa Antoniego hrabiego Kostki!
 Przeczytano ją na głos.
 — Wcale, wcale niezła. Kiedyż on ją powiedział? Szukano niedługo; dopisek zaznaczał, że tej pierwszej mowy swojej nie zdążył hrabia Kostka wygłosić, ale dał ją do druku zaraz po zamknięciu Dumy.
 — Oryginalne! — rzekł Pawłowski.
 — Nie, to mu się nie udało — zawyrokował Gawłowski — lepiejby ją schował do kieszeni.
 — No, »mowa dziewicza« — odezwał się proboszcz pojednawczo.
 Zaległo na chwilę milczenie — pobieżne porównanie wyników z nadziejami.
 — A mówiłem... — rzekł Gawłowski, zerkając ku Budziszowi.
 — Oj, i ja mówiłem — powtórzył Pawłowski.
 Oczy sąsiadów zwróciły się na pana Apolinarego, który, wątpliwościami ogarnięty, już niemal sądził, że będzie ukamienowany, gdy złączone myśli obecnych streścił ksiądz proboszcz, przystępując do Budzisza owacyjnie, z rozkrzyżowanemi ramionami:
 — Bo pana tam było potrzeba. W tem cała rzecz.
 Działacz odrazu odzyskał otuchę i marszcząc brwi myślące, wzrok utopił w przyszłości.

---