Strona:Józef Weyssenhoff - W ogniu.djvu/22

—   18   —

jak i inni, zapaliła papierosa i podparła się obu łokciami o stół. Oczy jej biegły za obłoczkami dymu w jakieś marzenia pogodniejsze, zapewne osobiste; zwracały się do obecnych, zwłaszcza do Demla, bardziej po kobiecemu. Demel zaś marszczył czoło i oczy mrużył, jak człowiek, który wmawia w siebie, że mu spocząć nie wolno. Pan Apolinary sapał i dopijał piwo.
 Wtem Demel drgnął, spojrzawszy na zegar, który wskazywał pół do dziesiątej.
 — Trzeba już na ulicę.
 Ola wyprostowała się zaraz sprężyście i obciągnęła na sobie bluzkę.
 — Poczekajcież, ludzie niezmordowani! Dajcie sobie chwilę odpoczynku po obiedzie. To zdrowo.
 Widząc jednak, że młodzi są już stanowczo na wylocie i przybrali postawy pochodowe, pan Apolinary zażądał rachunku.
 — Pięć rubli, dziewięćdziesiąt — wyrzekła słodko usługująca Żydówka.
 — Ile?! — wtrącił się Demel, groźnie spoglądając na służącą.
 — Porcye byli na sześć osób, — wódka, piwo, śledź...
 — Gdzież taksa?
 — Dajcie im pokój, niech sobie zarobią; dali nam jeść kapitalnie — rozstrzygnął sprzeczkę pan Apolinary, płacąc.
 Demel chciał protestować, iść do gospodarza,