Strona:Józef Weyssenhoff - W ogniu.djvu/66

—   62   —

 Po krótkiej znowu przerwie Heydenstein zmienił rozmowę. Rozpromienił się, o ile mógł, na swej zmęczonej, pobożnej twarzy i zawołał, załamując ręce:
 — Jak się to żyje teraz! Ile projektów, ile nadziei!
 — Co to nadziei? Fakta przychodzą historyczne, fakta — odparł Budzisz.
 — No, fakta...? Dopiero zapowiedzi.
 — Mają w tych dniach ogłosić naszą autonomię.
 — Oj, panie Budzisz!
 — Masz pan Finlandyę!
 — Z Finlandyą łatwiejsza sprawa. Autonomia nasza to przełom całego systemu biurokratycznego.
 — A niech go wszyscy dyabli!
 — Życzę również, ale nie widzę, jakim sposobem to się stanie?
 — Jest przecie rewolucya.
 — Socyalna. Czy pan się z nią chce łączyć?
 — O ile obala istniejący rząd, jest naszym sprzymierzeńcem.
 — Rządu nie trzeba obalać, trzeba go przekształcić.
 — Nie pora już na to, panie hrabio.
 Heydenstein poczuł dreszczyk, przebiegający mu przez zmęczony organizm. Niepokój udzielił się w innej formie Szafrańcowi: