Strona:Józef Weyssenhoff - W ogniu.djvu/7

—   3   —

cił się grzecznie do sąsiada tak bliskiego, że czuł oddech jego nieco alkoholiczny:
 — Zechciejcie mnie objaśnić, obywatelu, co on mówił, bom się spóźnił. Niech żyje konstytucya?
 Za odpowiedź otrzymał pogardliwe parsknięcie:
 — Do zlewu z taką konstytucyą. Burżuj!
 Powtórzyło kilka bliskich głosów:
 — Burżuj!
 — Tam do licha! Pytam, co on mówił.
 Marsowa postać i czerwieniejąca twarz pana Apolinarego położyły kres tej polemice politycznej. Kilku wyrostków odeszło, dojrzalszy zaś jegomość zbliżył się do Budzisza i odprowadził go od tłumu, pociągnąwszy dyskretnie za rękaw.
 — Niech się pan nie wdaje w rozmowę; to wszystko pijane.
 — Cóż z tego? Grzecznie przecie pytałem.
 — Oni nazywają się towarzyszami, nie obywatelami.
 — Ach, to niby... socyaliści?
 — Tacy tam. Słuchają od wczoraj mów na ulicy i zdaje im się, że są socyalistami. »Towarzyszu« — precz z dumą! — niech żyje rewolucya! — tyle się nauczyli.
 Budzisz, uznawszy trafność wywodów nieznajomego, przedstawił mu się i w zamian poznał jego nazwisko:
 — Koziejewski.