Strona:Józef Weyssenhoff - W ogniu.djvu/9

—   5   —

Apolinary przypadkowemu przyjacielowi politycznemu.
 Na Marszałkowskiej tłum gęstszy, nieprzerwany, posuwał się środkiem ulicy i chodnikami. Wrzawa szła z nim, a nad głowami powiewało kilka chust czerwonych.
 — Czapka! — warknął groźnie przechodzący koło Budzisza oberwaniec.
 Pan Apolinary stwierdził, rozejrzawszy się, że wszyscy w pobliżu mieli odkryte głowy; nie sięgnął jednak do kapelusza.
 Wtem z tłumu odezwał się głos młody, gardlany:
 — Tszapka won!
 — A to co znowu?! Budzisz poszukał oczyma, skąd głos pochodzi i ujrzał grupę malowniczą dwóch czarnookich panien, w biretach na zwichrzonych włosach, w czerwonych krawatach. Otaczała je młodzież kędzierzawa, w chałatach.
 — A wolność przekonań gdzie? dobrodzie... łapserdaki jakieś!
 W tej chwili poczuł pan Apolinary, że go obywatel Koziejewski ciągnie mocno do bramy.
 — Panie! panie! lepiej nie zaczynać.
 I mógłby znany działacz narazić na szwank swą powagę, gdyby ulica nie zmieniła nagle pozoru, owiana wichrem katastrofy. Tłum zatrzymał