Strona:J. B. Dziekoński - Sędziwój.djvu/158

blednąc i czerwieniąc się na przemiany; a z przygryzionych ust krew mu się sączyła.
 — Sprzedaj mi Adelę.
 — Zapominasz się! — zawołał, wstając z sofy.
 — Tylkoż się nie unoś gniewem — zimno odrzekł Sędziwój. — Pomówmy z sobą, jak na rozsądnych ludzi przystoi. Pierwej od ciebie własny jej ojciec wystawił ją na sprzedaż Reudlinowi. Ja nie miałem wtedy za co kupić, tyś był zręczniejszy.
 — To są żarty.
 — Ze złotem niema żartów.
 — Zresztą wybieraj. Żona zawadza ci teraz do działania; nie możesz nosić płaszczyka na obu ramionach. Naprzód więc, pozbywszy się jej, możesz uzyskać rozwód, i potem się korzystniej ożenić. Powtóre, mając pieniędzy, wiele zechcesz, spełnisz twoje obietnice, staniesz na czele zbrojnej partyi, a wtedy przyszłość Bóg wie, co zdziała. Z drugiej strony jeśli na ten targ nie przystaniesz, poślę twoje listy i układy tu zawierane do Króla Zygmunmunta i o wszystkiem uwiadomię kanclerza. Baronowi zaś pokażę listy, które pisujesz do katolików, aby się uniewinnić na przypadek przegranej; objawię cały twój plan zdradzenia obu stron.
 — To nie podobna! wołał Rogosz — ja żadnych podobnych listów nie pisałem.
 — Zapomniałeś, przyjacielu, że dla złota