Strona:J. Servieres - Orle skrzydła.djvu/105

przebiegła przez jego głowę, poczem zwrócił się do wieśniaka i zapytał go:
 — Idziesz z Mantuy?
 — Tak, generale... Znam kobietę, o której w liście mowa.
 W tej chwili Wanda poruszyła się niespokojnie, Napoleon spojrzał znowu na nią badawczo.
 — Znam język włoski, generale — rzekła, rumieniąc się — obawiam się, iż jestem tutaj zbyteczną.
 — Pozostań pani — odparł Bonaparte — chodzi tu o spisek na moje życie, o którym pisze mi właśnie w liście szlachetny mój nieprzyjaciel. „Kobieta zaprzysięgła twoją zgubę” — donosi mi właśnie — „przebrana za oficera dowodziła korpusem emigrantów, zniesionym przez Jouberta, chciała cię wówczas zabić, teraz otruć zamierza!“...
 — Generale, może to wino było zatrute? — wykrzyknęła Wanda.
 Bonaparte się zmieszał.
 — Przypuszczasz, iż było zatrute? — rzekł głosem wzruszonym.
 — Tak jest.
 — A zatem ocaliłabyś mi życie, księżniczko. Jerzy! — dodał już energiczniej, zwróciwszy się do młodego oficera — poproś lekarza.
 Gdy tenże przybył, wkrótce sprawdził, że istotnie wino było silnie zatrute.
 — Gdybyś nie ty, księżniczko, byłbym padł ofiarą trucizny.
 — Kto jest ta trucicielka? — zapytał Jerzy — czy w liście wymieniono jej nazwisko?