Strona:J. Servieres - Orle skrzydła.djvu/113

telnego Faraona, potężnego władcę, po którym pozostał tylko kamienny grobowiec.
 Wyszedłszy z ruin Memfisu, znaleźli się naprzeciw dwóch piramid, lecz te za obrębem obozu się wznosiły.
 — Oto cel naszej wędrówki — rzekł Miara, siadając na olbrzymim głazie, aby odpocząć trochę.
 Piotr, nierozstający się nigdy z lunetą, przyłożył ją do oczu.
 — Potrzeba ci lunety, aby podziwiać ten wspaniały krajobraz? — zaśmiał się Jerzy.
 Ale stary żołnierz dał ręką znak milczenia, po chwili zaś rzekł:
 — Chodźno pan tutaj!
 Jerzy przystąpił doń.
 — Widzisz pan przed nami jakąś ciemną postać? — zapytał.
 — Piramidę tylko widzę! — odrzekł Jerzy, przyłożywszy lunetę do oczu.
 — Na głazie, przeciętym ciemną linią, stoi człowiek.
 — Zdaje ci się, mój przyjacielu.
 Stary Piotr, zdziwiony, usunął Jerzego i spojrzał znów przez lunetę.
 — Do stu piorunów, nie ma go! — wykrzyknął gniewnie.
 — Kogo nie ma?
 — Fellaha, w ziemię zapadł, czy co?
 To mi się wcale nie podoba, to źle! — mówił, krącąc głową.