Strona:J. Servieres - Orle skrzydła.djvu/118

 — Fe, do licha! — rzekł Jerzy, cofając się ze wstrętem.
 Ale w tej chwili dał się słyszeć głuchy łoskot zapadającego się głazu.
 — Co to? — wyrwało się ze wszystkich ust jednocześnie.
 Piotr wysunął się naprzód i począł nasłuchiwać.
 — Gasić pochodnie? — rzekł po chwili.
 Usłuchano go natychmiast. Wnet ciemność grobowa zapanowała w podziemiu.
 — Kto tam? — zapytał Jerzy.
 — Generał Bonaparte — odpowiedział szeptem Piotr.
 — Lepiej byłoby nie kryć się, lecz przyznać do tego, cośmy uczynili — radził Jerzy.
 W tej też chwili Bonaparte wraz z Kleberem, niosącym pochodnię, weszli do grobowca Cheopsa. Przez chwilę stali w milczeniu, patrząc na mumię mocarza, wreszcie Napoleon rzekł:
 — Jednakże moglibyśmy odpokutować za tę naszą ciekawość, gdyby Fellah, który mi tajemnicę wejścia tutaj odkrył, zdradził nas przed swymi.
 Generał Kleber nie podzielał, widać, tej obawy, gdyż z wielkiem zajęciem przypatrywał się rysunkom na ścianach, przyświecając sobie pochodnią.
 — Co za podobieństwo? — wykrzyknął naraz.
 Bonaparte przybliżył się do niego.