Strona:J. Servieres - Orle skrzydła.djvu/119

 — To głowa Ramzesa — rzekł — widziałem jego wizerunek w Rzymie, wyryty na głazie przywiezionym z Egiptu.
 — Co za nadzwyczajne podobieństwo — powtórzył Kleber — to twój portret, generale!
 Napoleon przyłożył pochodnię do wizerunku Faraona.
 — Istotnie — rzekł, uśmiechając się — mamy coś wspólnego.
 Gromadka, ukryta w głębi galeryi, wstrzymywała oddech.
 Wtem Bonaparte rzekł do swego towarzysza:
 — Dziwny czuję zapach, jak gdyby czegoś spalonego.
 — Tu czuć pochodnię zgaszoną — odparł Kleber.
 — Patrz, schody jakieś widać — rzekł znowu Napoleon.
 Mówiąc to, postawił nogę na pierwszym stopniu. W tej chwili znowu dał się słyszeć łoskot zapadającego się kamienia.
 — Do licha, ktoś tutaj wszedł! — szepnął Bonaparte.
 Istotnie z głębi poczęły dobiegać jakieś szmery i głosy, oraz przyciszone stąpania.
 — To Fellahowie — rzekł Napoleon — tylko bosemi nogami można tak cicho stąpać. Gaś pochodnię!
 — Kleber przydusił nogą płomień i po raz drugi ciemność zaległa grobowiec. W tejże samej prawie chwili wtargnęła doń banda Fella-