Strona:J. Servieres - Orle skrzydła.djvu/163

 Do sali wkroczył podróżny w popielatym surducie i w stosowanym kapeluszu w ręku, za nim jego towarzysze, z których jeden, młody blondyn, o błękitnych oczach, uderzająco był podobnym do żony Jerzego.
 — Wacław! — szepnęła Wanda, nie mogąc oczu oderwać od nieznajomego.
 — Wacław! tak, to ja! — powtórzył gość z uśmiechem radości — więc poznałaś mnie, Wandziu?
 I podszedł do niej, i oboje wyciągnęli do siebie ramiona i uścisnęli się serdecznie.
 — Przywiozłem pani brata, którego wreszcie znalazłem — rzekł Napoleon, zbliżywszy się do nich — za to należy mi się jakaś nagroda.
 Wanda wyciągnęła do niego rękę, mówiąc wzruszonym głosem:
 — Bardzo, bardzo wdzięczną jestem waszej cesarskiej mości.
 Napoleon uścisnął po dawnemu jej dłoń, mówiąc:
 — Liczę, iż w nagrodę pozwolisz pani mężowi służyć znowu pod moim sztandarem. Mam zamiar wypowiedzieć wojnę Prusom, świeżych sił potrzeba mi. Hrabia de Kerguerion po odpoczynku kilkulenitm ma ich spory zapas.
 — Wypowiedziałeś, najjaśniejszy panie, skryte życzenia mego serca — rzekł Jerzy, zbliżywszy się z ukłonem do cesarza — postanowiłem zostawić żonę i syna pod opieką księdza Melwy i pójść służyć Francy.