Strona:J. Servieres - Orle skrzydła.djvu/31

dział ukryty Szuan. Śledzili oni uważnie przybysza, nie zatrzymywali go jednakże, gdyż miał on na sobie, jak i oni strój wieśniaka bretońskiego.
 Margel dotarł bez przeszkody do samego zamczyska, lecz kiedy zamierzał wstąpić w ruiny, zastąpił mu drogę wysoki, barczysty mężczyzna.
 — Dokąd idziesz? — zapytał.
 Margel nie był przygotowany na to pytanie, więc zawahał się w odpowiedzi.
 — Coś ty za jeden? — rzucił drugie pytanie groźny chłop, stojący widocznie na warcie.
 Przy tych słowach oparł ostry nóż na piersiach chłopca. Widząc, grożące niebezpieczeństwo, Margel zapomniał o tajemnicy.
 — Jestem Jerzy Kermagel de Kerguerion — odparł hardo.
 — Przejdź — rzekł mężczyzna, usuwając się na stronę z szacunkiem.
 Margel zdumiony poszedł dalej stromą ścieżyną, prowadzącą ku głównej wieży zamczyska.
 Burza się oddaliła, z daleka słychać tylko było ciche grzmoty, czasami jeszcze na zachodzie zajaśniała błyskawica, lecz spokój powracał naturze. Gwiazdy i księżyc wydobyły się z pod chmur i oświeciły łagodnym blaskiem ziemię i morze. Ale ta cisza, jakże rażącą tworzyła sprzeczność z bratobójczą walką, która toczyła się na ziemi francuskiej.
 Margel szedł zwolna, rozglądał się ciekawie po starych murach zamku i pytał sam siebie: