Strona:J. Servieres - Orle skrzydła.djvu/49

 — Nie widziałeś! — wykrzyknął tymczasem Hoche — ależ to być nie może. Wszakże stałeś w tym samym kurytarzu, w którym hrabina znikła. Tam muszą być jakieś tajemne wyjścia, może drzwi w ścianach lub ziemi ukryte. Nie widziałeś nic podobnego?
 — Nie widziałem — odpowiedział znowu Jerzy.
 Tym razem, mówiąc to, nie spuścił już oczu i nie zaczerwienił się.
 — A więc nic nie wiesz, nic mi wskazać nie możesz.
 — Nic.
 — Czyż pochwycenie tej kobiety jest dla was sprawą tak doniosłą? — zapytał ksiądz.
 — Niesłychanie — odrzekł generał — ona jest duszą rojalistycznych spisków... Gdybym ją pochwycił, mielibyśmy nadzieję, że walczące stronnictwa zawrą pokój. Ale ja ją pochwycę, muszę pochwycić... Biada jej wówczas!...
 Twarz Margela pokryła się śmiertelną bladością; widząc zaś, że ksiądz przypatruje się mu niespokojnie, odwrócił się od obu.
 — Tak, on kłamie — powtórzył ksiądz w duszy swoje przypuszczenie.
 Miał jednak zbyt wiele zaufania do swego wychowańca, ażeby stawać na przeszkodzie jego ukrytym zamysłom, nie badał go, tylko zwrócił się do generała i prosił, żeby spoczął chwil kilka w jego mieszkaniu. Hoch przyjął chętnie zaproszenie.
 — Moi oficerowie zdejmą tymczasem plan tej wyspy, a my porozmawiamy z sobą.