Strona:J. Servieres - Orle skrzydła.djvu/70

dróżnych, którzy nie domyślając się niczego, spokojnie kończyli śniadanie.
 Właśnie Piotr używał zasłużonego odpoczynku, kiedy do sali weszło trzech ludzi, zaopatrzonych we wstęgi, znamionujące ich urzędowe stanowisko.
 — Obywatele — przemówił jeden z nich, zbliżywszy się do podróżnych — ogłoszono was za podejrzanych.
 — Nas?
 — Tak... skąd przybywacie?
 — Z Bretonii — odpowiedział Jerzy.
 Miny urzędników przybrały wyraz złowrogi.
 — Z Bretonii — rzekł jeden — to znaczy, że jesteście Szuanami, a Szuanie — to nieprzyjaciele kraju.
 Piotr aż podskoczył z gniewu i chciał coś niezbyt grzecznego odpowiedzieć, gdy Jerzy odwrócił się od urzędników i rzekł spokojnie:
 — Piotrze, zagaśnie ci fajka.
 Spokój jego wpłynął zbawiennie na towarzysza i na innych. Piotr ostygł, urzędnicy spojrzeli na siebie porozumiewające.
 Tymczasem za oknem oberży zebrali się ciekawi, krzycząc:
 — Powiesić obu, precz z arystokracyą!
 Piotr podbiegł do okna, wyciągnął ramię i pochwyciwszy jednego z głośniejszych krzykaczy, postawił go przed urzędnikami.
 — Zapytajcie go, panowie, czego chce od nas ta zgraja wyjąca! — rzekł głosem wzburzonym.