Strona:J. Servieres - Orle skrzydła.djvu/83

 Nieznajomy pogonił wzrokiem we wskazanym kierunku, poczem obrócił się żywo do kapitana.
 — Zabierz ich pan na swój statek, chociażby darmo — rzekł natarczywie.
 Kapitan spojrzał na niego zdumiony.
 — Biegnij pan natychmiast za nimi — nalegał obcy jeszcze energiczniej, a gdy i teraz stary marynarz nie ruszył się z miejsca, pochylił się ku niemu i szepnął:
 — Z rozkazu komitetu.
 Usłyszawszy to, kapitan puścił się natychmiast w pogoń za podróżnymi, a dogoniwszy ich, położył rękę na ramieniu Piotra.
 — Hej, przyjacielu — rzekł, uśmiechając się, jak mógł najuprzejmiej — wspominaliście coś, że chcecie do Włoch jechać, dokądże to?
 Piotr spojrzał na kapitana nieufnie, ale Jerzy mniej ostrożny, rzekł:
 — Chcemy jechać do Genui.
 — Trzeba było zaraz tak mówić; gdybym był wiedział, że chodzi o Genuę, byłbym wam od razu powiedział: „Wsiadajcie na statek“.
 — Więc będziemy mogli jechać? — zapytał Piotr...
 — Jakaż cena biletu?
 — Dziesięć pistolów.
 — O której godzinie statek odchodzi?
 — Za dwie godziny.
 — Stawimy się...
 Czas pozostający do wyjazdu Jerzy użył na napisanie listów do księdza Melwy i do Józi, Piotr