Strona:J. Servieres - Orle skrzydła.djvu/85

 Jerzy podszedł do schodków i rzekł grzecznie:
 — Zimno nam, chcemy ogrzać się przy kotle.
 Majtek oddalił się, po chwili zaś wrócił, niosąc dwie grube dery.
 — Okryjcie się tem — rzekł — wychodzić wam zabroniono.
 Piotr, doprowadzony do wielkiego gniewu, chciał użyć siły pięści, ale Jerzy powstrzymał go.
 — Pójdę rozmówić się z kapitanem — rzekł — co znaczą te komedye... To będzie najlepiej.
 Wyszedł i nie napotkawszy nikogo, zbliżył się do kajuty kapitana, leżącej tuż obok ich pomieszczenia. Tam widać również nikogo nie było, bo panowała zupełna cisza. Za to w stronie kotła słychać było rozmowę. Przybliżywszy się, Jerzy usłyszał następujące wyrazy, wymówione przez kapitana:
 — Chcieli jechać do Włoch, pojadą do Anglii. Dostawimy ich do Gibraltaru, gdzie przesiądą się na statek angielski. Trzeba dzisiejszej nocy zabrać im broń.
 Jerzy jak mógł najciszej powrócił do kajuty i zamknąwszy starannie drzwi, rzekł:
 — Wpadliśmy w zasadzkę.
 Poczem opowiedział towarzyszowi, co słyszał przed chwilą.