Strona:J. Servieres - Orle skrzydła.djvu/91

 — Najprzód trzeba włożyć nabój... tak, dobrze — mówił stary — teraz kulkę... Caca kulka, caA teraz dawaj ognia!
 Bomba zakreśliła linię krzywą i spadła, czyniąc popłoch wśród szeregów austryackich.
 — Wiwat Napoleon! — krzyknął Piotr — wyborne mamy stanowisko, lecz nie wysuwaj się zbytecznie naprzód — ofuknął Jerzego.
 Austryacy nie pojmowali, skąd wzięła się bomba, bo Francuzi byli z przeciwnej strony; nie pierzchali jednakże, tylko rozglądali się niespokojnie.
 — Bierz moją lunetę, zobacz co się dzieje — mówił Piotr, zająwszy się tym razem sam nabiciem armaty.
 — Biją się — rzekł Jerzy po chwili.
 — Ha! cóżeś myślał, że się całować będą?
 Ale Jerzy nie słyszał jego odpowiedzi.
 — To on! — wykrzyknął naraz.
 — Kto taki? — zapytał Piotr.
 — Generał Bonaparte! Widzę go wpośród gromadki oficerów... patrzy w naszą stronę.
 — Ba! nic dziwnego, sprawiliśmy mu niemałą niespodziankę naszą bombą.
 To rzekłszy, Piotr roześmiał się głośno, poczem wrócił do armaty.
 — Baczność! — krzyknął — ognia!
 Jerzy przybiegł z lontem, przyłożył go do działa i wnet druga bomba warknęła ku Austryakom.