Strona:J. Servieres - Orle skrzydła.djvu/93

pewnym był blizkiego zwycięstwa, tymczasem wieczorem uciekał z garstką niedobitków skalistemi drogami.
 Piotr nie posiadał się z radości, zacierał wielkie swoje dłonie, prochem uczernione, i śmiał się zadowolony.
 Kiedy pułkownik Verdier przybył na wzgórze, z którego leciały pociski, z wielkiem zdziwieniem zastał tam tylko dwóch wieśniaków bretońskich i działo austryackie.
 — Czy wyście strzelali do nieprzyjaciół? — zapytał.
 — My, pułkowniku! — odpowiedział Piotr, salutując.
 — Skąd wzięliście armatę?
 — Z rowu.
 — Jakże się nazywacie?
 — Ja Piotr Lequelle, a ten młody Margel.
 — A gdzież artylerzyści austryaccy, wszakże to ich armata?
 — Uciekli przed nami.
 — Skąd pochodzicie?
 — Z Bretonii.
 Pułkownik chwilę przypatrywał się ciekawie staremu wiarusowi o groźnej twarzy i młodemu chłopcu, którego wykwintne ułożenie dziwnie odbijało od ubrania chłopskiego, poczem zapytał znowu:
 — W jakim celu odbyliście tak daleką podróż?