Strona:Jack London - Wyga.djvu/12

 — Akwaforty, obrazy, wachlarze — wtrącił z uporem Kit.
 — Jesteś bazgracz i knociarz! Cóżeś ty za obrazy namalował? Brudne akwarele i kicze jak zmory. Nic nigdy nie wystawiłeś nawet tu, w San Francisco.
 — Oho, zapomina wuj, że w przedpokoju klubu wisi jeden mój obraz.
 — Bohomaz!!! A muzyka? Ta twoja kochana zwarjowana matka wydawała setki na twoje lekcje. A ty przepartoliłeś wszystko i do niczego nie doprowadziłeś. Żebyś kiedy choć pięć dolarów zarobił akompaniowaniem byle komu na koncercie! A twoje piosenki — warjactwa, których nikt nie chce drukować, a które śpiewa tylko banda ogłupiałych „nadludzi”.
 — Wydałem przecie książkę — te sonety, pamięta wuj? — bronił się Kit miękko.
 — Ile cię to kosztowało?
 — Jakieś paręset dolarów.
 — Czego jeszcze dokazałeś?
 — Wystawiłem sztukę plain-airową na werandzie klubowej.
 — I cóżeś zyskał?
 — Sławę!
 — I to ty, który umiesz pływać i próbowałeś jeździć konno!
 John Bellew postawił szklankę z niepotrzebną gwałtownością.
 — No i cóżeś ty wart? Ładnie was wychowują. Na uniwersytecie nawet w piłkę nożną nie grałeś. Nie wiosłowałeś. Nie — —