Strona:Jack London - Wyga.djvu/13

 — Trochę się boksowałem, biłem się na szable...
 — Kiedy boksowałeś się ostatni raz?
 — Dość dawno już. Ale uchodziłem za doskonałego eksperta w obliczaniu czasu i odległości, tylko tego niby...
 — Gadaj szczerze.
 — Uważano, że jestem... nierówny...
 — Próżniak — poprostu.
 — To też mnie samemu zawsze się zdawało, że „nierówny” to określenie zbyt łagodne.
 — Mój ojciec, szanowny panie dobrodzieju, a twój dziadek, uważasz, — stary Izaak Bellew, zabił jednem uderzeniem pięści człowieka w sześćdziesiątym dziewiątym roku życia.
 — To jest — ten człowiek miał sześćdziesiąt dziewięć lat?
 — Nie, twój dziadek, — ohydny bandyto! Jak ty będziesz miał sześćdziesiąt dziewięć lat — komara nie zabijesz!
 — Czasy się zmieniły, o, bracie mojej matki! Za zabójstwo idzie się dziś do więzienia.
 — Twój ojciec zrobił nie śpiąc sto osiemdziesiąt pięć mil konno i trzy konie padły pod nim.
 — Gdyby doczekał naszych dni, robiłby tę drogę, chrapiąc w Pullmanie.
 Starszy pan o mało nie udławił się złością. Ale przecie przełknął ją jakoś i raczył spytać.
 — Ile masz lat?
 — Zdawałoby mi się...
 — Ja sam wiem dokładnie. Dwadzieścia siedem. Skończyłeś szkoły w dwudziestym drugim roku