Strona:Jack London - Wyga.djvu/144

 — Że jesteście w błędzie, jeśli sądzicie, że to ja zabiłem tego człowieka — odpowiedział Kurzawa.
 Jeden z podróżnych krzyknął nagle. Przyglądając się ścieżce, znalazł ślady Kurzawy w miejscu, gdzie on szukał schronienia na brzegu. Czemprędzej podzielił się tem spostrzeżeniem z towarzyszami.
 — Dlaczego zabiliście Joye Kinade’a? — zapytał Czarnobrody.
 — Mówiłem wam, że to nie ja — — zaczął Kurzawa.
 — E, szkoda gadania. Złapaliśmy was na gorącym uczynku. Na prawo od tego miejsca zjechaliście z drogi, słysząc, że nadjeżdża. Zaczailiście się za drzewami i zamordowaliście go skrytobójczo. Strzał na krótki dystans. Nie mogliście chybić. Pierre, idź i przynieś jego strzelbę.
 — Moglibyście pozwolić mi powiedzieć, jak to było — zauważył Kurzawa.
 — Stulcie pysk — syknął Czarnobrody. — Mojem zdaniem całą historję opowie najlepiej wasz karabin.
 Wszyscy przyglądali się karabinowi Kurzawy, wyrzucając naboje, licząc je, badając zamek i wylot lufy.
 — Jeden strzał — oświadczył Czarnobrody.
 Pierre nozdrzami drżącemi i rozszerzonemi, jak u jelenia, wąchał zamek.
 — Tu było niedawno strzelać — rzekł.
 — Kula trafiła go ztyłu — powiedział Kurzawa — a on w tej chwili zwrócony był do mnie twarzą. Sami widzicie, że strzał padł z drugiego brzegu rzeki.
 Po chwili namysłu Czarnobrody potrząsnął głową.