Strona:Jack London - Wyga.djvu/153

 — Nie macie na sprzedaż nawet tych pięćdziesięciu funtów mąki? — pytał Breck.
 — Nie macie dość piasku, by zapłacić tyle, ilebym ja zażądał.
 — Dam wam dwieście.
 Człowiek potrząsnął przecząco głową.
 — Trzysta, trzysta pięćdziesiąt.
 Zgodzili się na czterysta. Górnik skinął głową i rzekł:
 — Chodźcie do mej chaty odważyć złoto.
 Zwolna przecisnęli się przez ciżbę ku drzwiom i wyśliznęli się. Po kilku minutach Breck wrócił sam.
 Właśnie Harding składał swe zeznania, kiedy Kurzawa ujrzał, jak drzwi uchylają się zwolna i w otworze pojawiła się twarz górnika, który sprzedał Breckowi mąkę. Człowiek ten robił różne miny i gwałtownie kiwał na kogoś znajdującego się w izbie; ten ktoś, siedzący przy piecu, wstał i zaczął się zwolna przeciskać przez ciżbę ku drzwiom.
 — Dokąd, Sam? — zapytał Shunk Wilson.
 — Zaraz wrócę — odpowiedział Sam, — muszę wyjść.
 Kurzawie pozwolono zadać świadkom parę pytań i właśnie Harding znajdował się w krzyżowym ogniu pytań, kiedy z zewnątrz doleciało skomlenie psów w uprzęży oraz zgrzyt i turkot płozów. Ktoś znajdujący się niedaleko drzwi wyjrzał na dwór.
 — To Sam i jego spólnik z pełnym psim zaprzęgiem jadą ku rzece Stewarta — oznajmił człowiek przy drzwiach.
 Przez jakie pół minuty panowało milczenie, pod-