Strona:Jack London - Wyga.djvu/32

 Informacja ta nie zmieszała panny, a jej chłód był wprost wyzywający.
 — Całe szczęście, że mi pan nie przewrócił piecyka — zauważyła.
 Idąc za jej spojrzeniem, spostrzegł przenośny piecyk żelazny, a na nim imbryk z kawą, koło której krzątała się młoda Indjanka. Wciągnął w nozdrza woń kawy i znowu zwrócił wzrok na pannę.
 — Jestem „chechaquo” — zaznaczył.
 Niezadowolony wyraz jej mówił mu, że uważa go tu za zbytecznego. Ale Kit był bezczelny.
 — Wyrzuciłem już swoje żelazo śmiercionośne! — dodał.
 Dopiero wówczas poznała go i oczy jej błysnęły.
 — Nigdybym nie przypuszczała, że pan zajdzie tak daleko! — oświadczyła.
 Ale on znowu chciwie wciągnął w nozdrza powietrze.
 — Jak Boga kocham — kawa!
 I zwróciwszy się ku niej, rzekł wprost:
 — Dam sobie odciąć mały palec — proszę, niech pani tnie choćby zaraz! Zrobię, co pani zechce. Zostanę pani niewolnikiem na rok i dzień, czy na jak długo pani będzie chciała, jeśli mi pani da filiżankę kawy.
 Przy kawie przedstawił się jej i dowiedział się, z kim ma do czynienia. Nazywała się Joy Gastel i należała do rodziny kolonistów, osiadłych tu oddawna. Urodziła się na etapie poczty handlowej nad Great Slave i jeszcze jako małe dziecko wędrowała wraz z ojcem przez Góry skaliste nad Yukon.