Strona:Jack London - Wyga.djvu/48

 — Zupełnie poprostu. Wsiądziemy do łodzi i zepchniemy ją na wodę. Jazda!
 Weszli w wodę. Panowie wydrapali się na łódź, a Kit i Krótki starali się zepchnąć ją na głębszą wodę. Kiedy woda zaczęła im się już wlewać do butów, również skoczyli na łódź. Ale panowie nie trzymali w pogotowiu wioseł, wobec czego łódź popłynęła wstecz i znowu osiadła na piasku. Powtórzyło się to ze sześć razy z wielkim nakładem energji.
 Krótki usiadł melancholijnie na przodzie łodzi, włożył do ust zwitek tytoniu i beznadziejnym wzrokiem zdawał się szukać rady we wszechświecie, podczas gdy Kit wylewał wodę z łodzi, a dwaj panowie wymieniali nieuprzejme poglądy.
 Wreszcie odezwał się Sprague:
 — Jeśli dokładnie zrobicie, co powiem, potrafimy odbić od lądu.
 Zamiar był dobry, ale zanim Sprague zdołał skoczyć na łódź, przemókł do pasa.
 — Trzeba rozbić namiot i rozpalić ogień — rzekł, kiedy łódź znowu osiadła na piasku. — Marznę!
 — Nie bój się lekkiego przemoczenia — drwił Stine. — Są tacy, którzy gorzej dziś od ciebie przemokli. Teraz ja się do tej łodzi zabiorę.
 Tym razem znowu on przemókł, wobec czego, dzwoniąc zębami, zażądał, aby rozpalono ognisko.
 — Dla dwóch kropel wody! — mówił Sprague pogardliwie. — Ależ — jedziemy!
 — Krótki, przynieście mi mój kufer z ubraniami i rozpalcie ogień — komenderował Stine.