Strona:Jack London - Wyga.djvu/54

podróży łodzią studjował upór i niepojętą zbrodniczość żywiołów, a wizja, jaką miał teraz pod stopami, działała na niego jak wyzwanie.
 — Musimy jechać wprost na ten grzebień — rzekł. — Jeśli z niego zjedziemy, woda rzuci nas na ścianę.
 — I ani zipniemy! — zawyrokował Krótki. — Kurzawa, umiecie pływać?
 — Wolałbym nie umieć, gdyby nam się tu noga miała powinąć.
 — Jestem tego samego zdania — rzekł ponuro jakiś nieznajomy, który, stanąwszy obok nich, patrzył w Kanyon. — Bardzo byłbym rad, gdybym to już miał poza sobą.
 — A jabym się teraz z nikim nie zamienił — odpowiedział Kit.
 Mówił szczerze, ale zarazem z zamiarem dodania odwagi nieznajomemu. Zawrócił, chcąc iść do łodzi.
 — Chcecie przejechać? — spytał nieznajomy.
 Kit skinął głową.
 — Chciałbym móc się na to odważyć — wyznał nieznajomy. — Stoję tu już całe godziny. Im dłużej patrzę, tem większy strach mnie ogarnia. Nie jestem wioślarzem, a towarzyszy mi tylko mój siostrzeniec, młody chłopak, i moja żona. Jeżeli wam się uda, przewieziecie moją łódź i pomożecie mi potem?
 Kit spojrzał na Krótkiego, który zwłóczył z odpowiedzią.
 — On jest z żoną — poddał Kit.