Strona:Jack London - Wyga.djvu/61

łódek, a jeśli on mówi, że wasza łódź nie jest pewna, to wie co mówi.
 Kit kiwnął głową, ale przypadkiem wzrok jego padł na panią Breck. Utkwiła w nim oczy i Kit pojął, że jeśli widział kiedy w oczach kobiety modlitwę, to widział ją właśnie w jej wzroku. Krótki powiódł wejrzeniem za jego oczami i zrozumiał, co się dzieje. Patrzyli tak na siebie zakłopotani i milczeli. Wreszcie, tknięci wspólną myślą, kiwnęli głowami i ruszyli w powrotną drogę ku Białemu Koniowi. Ale ledwie zrobili sto kroków, kiedy spotkali Stine’a i Sprague’a, idących z biegiem rzeki.
 — Dokąd? — spytał szorstko Sprague.
 — Przewieźć łódkę tego człowieka — odpowiedział Krótki.
 — Nie, dosyć tego. Robi się ciemno. Rozbijecie namioty i przygotujecie obozowisko.
 Kita ogarnął wstręt tak wielki, iż nie pozwalał mu ust otworzyć.
 — Ten człowiek jest z żoną — rzekł Krótki.
 — To jego rzecz — rzucił Stine.
 — I Kurzawy i moja! — odrzekł Krótki.
 — Zabraniam wam, Kurzawa, — rzekł Sprague szorstko, — jeszcze jeden krok a oddalę was.
 — A ja was, Krótki — dodał Stine.
 — I djabli was obu bez nas wezmą! — wybuchnął Krótki. — Jakże dojedziecie na swej przeklętej łodzi do Dawsonu? Kto wam poda kawę do łóżka, kto wam zrobi manikurę? Chodźcie, Kurzawa. Nie mogą nas puścić kantem. Mamy przecie umowę.