Strona:Jadwiga Marcinowska - Vox clamantis.djvu/19

 — Pierwszy raz będzie sprawował obrządek w dniu Przebaczenia — zauważył Ammihud, jeden ze starszych kapłanów.
 Ktoś w gromadzie zaczął przeciągle, jakby wiodąc tok opowieści:
 — Matias Ben Teofilus wielkim kapłanem jest od dwu lat, aliści za tamtym razem niezdolen był odprawować powinność urzędu swego, gdyż zmazał się we śnie...
 — Jakże to? — zapytał Charinus.
 — Czy nie wiesz? — zadziwił się ktoś w pobliżu.
 — Byłem natenczas w podróży — wytłumaczył młodzieniec.
 — Śniło mu się, że spał z małżonką — wyrzekł, objaśniając, Annas Ben Sethi.
 — Może zaniepokojon, gdyż Peruszim odgrażają się gniewnie. Gdyby się wszczęła o zapalenie kadzidła sprawa...
 Mówił to Izmael Ben Fiabi.
 — Tamtego roku sprawy nie było — odrzekł Joazer — dlaczegożby dziś?...
 I po jego subtelnej twarzy przebiegły lekkie drgania.
 Człowiekowi temu widocznie myśl o możliwości jakichś zaburzeń wyrządzała przykrość dotkliwą.
 — Tamten rok co innego, — powiedział Annas — zastępował Sagan... Zawżdy zastępca