Strona:Jadwiga Marcinowska - Vox clamantis.djvu/21

Wywiązywała się z tego dziwna świetlistość, dla której niemasz wyrazu. Przedmioty świetlistością taką objęte, wydają się być zaprawdę ponadziemską myślą o rzeczy...
 W zachodniej połaci »Ezrat Kohanim« wznosił się portyk przybytku, mający śnieżyste ściany dwu skrzydeł wyciągniętych na strony obie, a pomiędzy skrzydłami bramę ogromną i głęboką, aliści bez nijakich wierzei, bo otwarciem swem wyobrażać miała w symbolu widzialność nieboskłonu. Potężne oddrzwia nałożone były pokładem szczerego złota, jako też i mur dookoła.
 Poprzez głębokość sklepionej pod bramą sieni oko dostrzedz mogło frontową ścianę świętego Domu.
 Majaczyła ta ściana. W perłowo-błękitnem zaraniu taiła się tam, oczekując, niezmierna potęga olśniewania.
 Bo wszystek świętego Przybytku przód od dołu aż po strop stał okryty najcenniejszemi, złotemi blachy jak jednolitą z zastygniętego blasku szatą.
 Teraz blask spał, czekając.
 I spało, sennie zwieszone od stropu ku drzwiom zamkniętym, mistyczne, winne grono z takiegoż najczystszego metalu, a udziałane na miarę przewyższającą wzrost człowieczy.
 Niech wzejdzie słońce, niech się pierwsze