Strona:Jadwiga Marcinowska - Z głosów lądu i morza.djvu/106

pierwszego na drogiej ziemi greckiej, stanęło za nami jakby widmo? Co prawda, tylko na mgnienie oka.
 Było smutne i miało w sobie jakowąś bezbrzeżną melancholię nieuleczalnej pamięci,
 Rozwiało się w przejrzystości powietrza i w radosnym przypływie słońca.
 A może...
 Te rzeczy umieją wchodzić w człowieka, że nie dostrzeże sposobu i chwili.
 Ale nie pora o tem, nie pora! Otworzyły się takie błękitne, słoneczne, niewysłowione głębie!
 Jeszcze raz zanurzyć się w to wszystko myślą i sercem... Jeszcze raz — przed powrotem...
 Widzę ciebie, Eleuzis...
 Jakże pluszcze i śpiewa u podnóża kamienistych pagórków szafirowa fala zatoki.
 Koniec półwyspu wrzyna się tutaj klinem tak, że z wyniosłości współcześnie dojrzeć można oba ramiona obejmujących go wód. Wzgórza są nagie, skaliste i w wielkiem iskrzącem się słońcu ciche.
 Taka sama cichość rozciągnęła się nad miasteczkiem. Jest skwar południa i ludzie tylko zrzadka tu i owdzie się snują.
 Ubogie, szare, kamienne domki wcisnęły się aż pomiędzy ruiny, wkraczają na obszar zasłany rumowiskiem z marmurów...