Strona:Jadwiga Marcinowska - Z głosów lądu i morza.djvu/109

dziwnej lekkości linji swoich, unosi się w górę, nie porzucając podnóża...
 Zdaje się mówić wpatrzonym i zapatrzonym oczom: „Któż, jako ja, ma w sobie radość doskonałego piękna? Ześrodkowaniem jestem, i najsilniejszym wyrazem, i wszystkiem“.
 Duszę człowieka ogarnęła srebrzystość spokoju. Zatraciły się granice krajów i epok, w świetle nieskończonego przestworza duch nieśmiertelny czci nieśmiertelną piękność i czuje się szczęśliwy.
 Zaliż widmo-pamięć może pojawić się w takiej chwili?
 Gdy tak odtwarzaniem w sobie wędrujesz, człowieku, po drogiej ziemi greckiej, godzinę masz jedną niepodobną do innych, jak przymglona purpura niepodobna jest do błękitu.
 Pociąg zatrzymał się przed jakąś budką w obszernem polu. Sapnął i poleciał dalej.
 Malutka stacyjka „Fichtia“. Ocienia ją kilka wysokich akacyi.
 Obróćmy się ku północy. Płaszczyzna wydyma się przed nami i stopniowo podnosi aż do podstawy dwu wzgórz skalistych i surowych. Dalsze z nich jest ostro ścięte u wierzchołka; zaś oba w oświetleniu słonecznem przesłaniają się od czasu do czasu barwą