Strona:Jadwiga Marcinowska - Z głosów lądu i morza.djvu/126

 Nie, to nie on jest, zbyt cicho na jasnej drodze; zgoła zefir nic dyszy.
 Czy Amfitryta wieziona w świetności konchy perłowej? Aliści przed Amfitryty orszakiem zwykły polatywać amorki blado-różowe, tu zaś nikt nie zwiastuje, jeno cisza spotęgowała się jeszcze i Zefir zamknięte usta położył na gładkiej fali.
 Za chwilę zaczęło się dziać coś dziwnego. Oto ukośne jeszcze promienie ścieliły się coraz wyraźniej w jedną drgającą smugę, jakoby kładąc szlak powitalny pod jakieś dostojne stopy.
 Wreszcie na błękitnej, lekko nabrzmiałej linji morskiego widnokręgu ukazał się, zarysował...
 Nie leciał...
 Nadchodził bardzo cicho, szybko, spokojnie; stopami zaledwie muskał wodę.
 Nie leciał, ale w tym ślicznym sposobie nadchodzenia była cała powiewność lotu.
 Wydawał się zadumany i zapatrzony, śpieszący wprost przed siebie, jak goniec z rozkazem jakiemś lub wezwaniem.
 Skrzydła miał ku przodowi przegięte i na piersiach złożone. Smukły był, wszystek biały...
 Anioł...
 W oczach morskiego ludku odmalowało się wielkie zdziwienie: takiego zjawiska nie oglądano bo jeszcze nigdy. Więc mnóstwo