Strona:Jadwiga Marcinowska - Z głosów lądu i morza.djvu/21

 Złomy kamieni piętrzą się, cisnąc i opadając ku stronie oceanu; błękitnawa roztocz słoneczna teraz i gładka.
 Cicho.
 Po kamieniach rozlega się dziwny klekot stąpających sabatów.
 Ciepło.
 Przymrużasz chętnie oczy.
 Klekot sabotów odbija się głośniej wśród zwalonych kamieni.
 Rybak idzie.
 Zsunął się, usiadł zręcznie; zapuszcza wędkę, pochyla się nad wodą.
 I znieruchomiał tak nagle...
 Na dalekim nieboskłonie białe żagle od niewidzialnych statków. Zdają się nie posuwać, a jednak przy końcu, w pewnej chwili — minęły.
 Godziny dnia ponad tem morzem stojące, jakoby zatrzymane, przesycone błękitem i blaskiem.
 Trwają.
 Zda się, że nieruchome w tym blasku...
 A jednak przy końcu i w chwili pewnej minęły.
 W przejrzystem powietrzu długo zarysowaną była ciemniejąca, nieporuszona postać rybaka; i oto znikł, ani wiesz, kiedy i w jakim momencie czasu.
 Niebo aż do skłonu swego pobladło,