Strona:Jadwiga Marcinowska - Z głosów lądu i morza.djvu/216

Jeszcze, jeszcze maluczko, a rozemkną się przeciwlegle wzgórza; powieje miłą rzeźwością od zachowanych po zboczach sadów, od bijącego źródła, od nadziei spoczynku w słodyczy domowych ścian.
 Elżbieta, zawiadomiona o rychłem przybyciu, czeka. Wyszła na podwórze, otoczone mieszkaniem, zamknięte główną bramą. Nasłuchuje. Do uszu jej dochodzi dźwięczący świergot ptasi: z przeczystego nieba wprost na głowę spływają ogromne strugi światła.
 W tej jasności widziana silna postać kobieca.
 Elżbieta ma siłę. Z biódr, rozrośniętych szeroko, mogli się byli narodzić synowie dla Izraela; te piersi wykarmiłyby synów tęgich, to serce nieugaszonym płomieniem przelałoby się w dzieci.
 Mocna jest w ciele i duchu.
 Dlaczego taką właśnie Pan bezpłodnością pokarał i za co?
 Upokorzył ją, jako w początkach Rachel, ale nie dźwignął i nie pocieszył na podobieństwo miłosierdzia, tamtej okazanego.
 Oto już „podeszła we dniach swych“ pogrzebała wszelką nadzieję.
 Ale nie pogrzebała bólu.
 Przeżarł namiętną duszę, a sam nie stępiony żyje. Pali się w ciemnych oczach. Po-