Strona:Jadwiga Marcinowska - Z głosów lądu i morza.djvu/29

 A ja jestem w obliczu twojem, rodząca ziemio. Toczę fale przejrzyście zielone, wzdymam się kędyś nieprzemożonym oddechem i z onej jakoby wyżyny staczam ku tobie skłębiony wał po wale. Srebrna piana na każdem zgięciu; patrzaj w świetlistość moich fal nadchodzących...
 Srebrna piana rozpryska się i rozperla...
 Patrz! zali widzisz?
 Niosę-ć ku tobie w plusku przeciągłym... Niewysłowione widma niosę...
 Każda fala podjęta... przez chwilę niepochwytnemi oczyma świeci, mignęła na chwilę twarzą dawno zjawioną...
 Trupia twarz, trupia głowa.
 Patrzaj w falę, a ujrzysz głowę, którą kochałeś.
 Błysnęła, zgasła.
 Senna twarz, trupia głowa...

 Wtłoczyłem napór wód między lądów dwoje. Skarżę się! Kanał zielonawego odmętu pełen i ścieśnionej skargi, zdławienie płaczu we mnie... Ale ja jestem i ani kiedy się wyczerpać mogę.
 Dalej na zachód mglą otchłanną wypełniłem widnokrąg, wszystkie słoneczne skry są moje, migocę...
 Roztocz moja nieprzemierzona, i rozlew mój sam jest z siebie.